Četiri tragedije: Romeo i Julija, Hamlet, Magbet, Kralj Lir

„Ali ne budite ni suviše krotki, već neka vas uči vaše rođeno osećanje mere: udesite radnju prema reči, a reč prema radnji, i naročito se starajte da nikad ne prekoračite granice prirode. Jer svaka takva preteranost promaši cilj glume, čiji je zadatak, u početku i sad, bio i jeste da bude, tako reći, ogledalo prirode: da vrlini pokaže njeno sopstveno lice, poroku njegovu rođenu sliku, a samom sadašnjem pokolenju i biću sveta njegov oblik i otisak.“

Hamlet, Treći čin, scena druga

Renesansni duh najvećeg pesnika i dramskog pisca engleskog jezika ostavio nam je bezvremeno nasleđe, a njegovi junaci postali su metafore i simboli ljudske prirode. Romeo i Julija su oličenje snažne mladalačke ljubavi koja se u svom najvećem poletu suprotstavlja društvenim normama; Hamlet je najprovokativniji tragični junak jer postavlja pitanja o smislu ljudskog života; Magbet je kraljoubica zaslepljen ubilačkom strašću, a kralj Lir otac koji se kobno ogrešio o roditeljsku ljubav.

Šekspirove tragedije nas opominju na značaj etike kao ličnog izbora pojedinca jer njegovi junaci zbog svog izbora neminovno stradaju. Ideali kojima oni streme možda nisu po meri ovog sveta, ali je zato svaka tragedija izraz opšteljudskih i neprolaznih istina. Zbog toga nas Šekspirova slika vrline i poroka duboko uznemiruje i provocira, a majstorstvo njegovih stihova odzvanja kao neprekinuti eho vekovima.