O delovima životinja. O kretanju životinja. O hodu životinja

Zaštitni znak Aristotelove teorije života je da “Priroda ništa ne čini zalud”. Po tome doduše, Priroda se ne razlikuje od Duše, od Uma, ili od Boga, jer i ove metafizičke instance ništa “ne čine zalud”. Najzad, ako je sam smisao bivstva bića “usvrhovljenost”, onda je jasno da je teleologija i središte i celina Aristotelove filozofije. Priroda je onda “izvođač radova”, jer da je teleologija izvorno i od samog početka postavljena kao smisao kauzaliteta… Priroda ne stvara ni iz čega, niti je njena delatnost u praznom prostoru. Njena delatnost je sličnija rešavanju problema u gradnji, ili lečenju bolesnika. Aristotelova analogija physistekhne je višeslojna, a ovde je ograničena samo na “predmetnost” njihovog delovanja: Priroda je isto tako određena i ograničena onim što je moguće, a to “najbolje” što postiže je najbolje u okviru onog što je moguće, a ne u apstraktnom smislu (najbolje od svega mogućeg, ili bolje od svega drugog).