Blato

Fascinacija gradovima i njena istovremena ironijska filtracija, priznanje usuda ponavljanja tuđih glasova i mantrična predanost starim postupcima višeglasja, te duga prozna rečenica savijena nekoliko puta u isto toliko stihova – sve ide u prilog dvostrukosti kao osnovnom poetskom modelu Zorana Đerića, koje je u ovoj zbirci rezultiralo decentnom odbranom sopstvenih poetičkih načela, zrelošću ironijskog promišljanja i maštovitošću u hibridizaciji iskaza. Ako pesme i nisu ubedljiv odgovor na zadatosti lirike u izvornom smislu, one diskretno potcrtavaju njene ključne osobine uočene prosejavanjem Đerićevog iskustvenog blata kroz gusto sito čitaoca srpskog poetskog pisma u vremenu današnjem. One su vispreni i suptilni odgovor intelektualca, u isti mah svetskog putnika i čitača-montanovca, koji baštini (post)modernističko poetsko iskustvo pretapanja slika i događaja ali koji diskretno ukazuje na impresiju kao ključan datum u autobiografiji, u umetnosti uopšte. (Dragana Beleslijin)