Sādhanā : ispunjenje smisla života

Sādhanā  je zbirka od osam Thākurovih filosofskih ogleda o odnosu čoveka prema čoveku i njegovoj duhovnoj strani, prema ćudoređu (dharma), o odnosu prema tvarnom svetu i osvajanju tog sveta radi svog blagostanja (artha), i najzad o njegovom čulnom odnosu prema svetu i zadovoljstvima koja on pruža (kāma). U „hinduizmu“  to predstavlja tri osnovna cilja koja čovek treba da dosegne u toku svog ovozemaljskog života, a upravo to dosezanje, ostvarenje, osmišljavanje života označava se izrazom sādhanā.

Samo to osmišljavanje ovih ciljeva i ispunjavanje sebe u njima jeste zrenje, sazrevanje života, koje vodi ka oslobođenju (mukti ili mokša) duše čoveka (ātman),  ka njenom krajnjem odredištu i sjedinjenju sa večnim i sveprožimajućim duhom (brahmanom) i rasplinuću u njemu, ka brahmanirvāni. Oslobođenje ili mokša  se poima kao četvrti cilj. Istovetnost brahmana i ātmana je glavni predmet vedskih upanišada, koje su se u porodici Thākura negovale.

Rabindranat Tagore / Rabīndranāth Thākur (Rabīndranāth Ṭhākur, 1861–1941) kao pesnik, romanopisac, pripovedač i dramski pisac pripada bengalskoj, indijskoj i svetskoj književnosti. Dobitnik je Nobelove nagrade 1913. godine za zbirku stihova duhovnog sadržaja, izdatu pod naslovom Gītāñjali (Žrtvene pesme, 1910). Poznat je i kao mislilac, slikar, kompozitor i dramaturg. U svojim delima izražava i svoje političke stavove. Bori se protiv zaostalih društvenih navika i kao pristalica pokreta Brahmasamādž, koji je još 1828. g. osnovao Rāmmohan Rāj, zalaže se za društvene reforme, za ukidanje nekih običaja, kao što su ugovoreni brakovi u dečjem uzrastu i za poboljšanje položaja žena u porodici i društvu, pogotovu udovica. Zalaže se da svi mladi ljudi, bez obzira na poreklo i kastu, imaju pristup obrazovanju. Zato na svom imanju u Šāntiniketanu blizu Kolkate osniva školu, koja kasnije prerasta u sveindijski univerzitet, poznat pod imenom Višvabhāratī.