Čovek bez sudbine

Eseji iz ove knjige su, uglavnom, nedatirani, ali se pretpostavlja da su pisani 30-ih godina prošlog veka, tako da pripadaju prvom periodu Sioranovog stvaranja, onom na rumunskom jeziku (od 1949. godine Sioran svoja dela neće više pisati na rumunskom već na francuskom jeziku). Kuriozitet je, svakako, kratki esej/beleška pod naslovom „Šta mogu da naučim u jednom danu“ u kojem pisac skicira svoj kasniji put. Ljubomir Koraćević u recenziji beleži: „Objavivši stečenu svest o neophodnosti prisvajanja sopstvene sudbine sa nepunih šesnaest godina mladi rumunski filozof se upustio u obračun sa nasleđem naučnih antropoloških dostignuća, temeljeći svoja uverenja na činjenici sopstvene smrtnosti, ali i neponovljivosti.“