Filozofija i otpor u krizi

“Politika otpora, „ulice“ i trgova uveliko je u toku, i ona predstavlja izvrstan korektiv, kako politici glavnog toka tako i radikalnoj političkoj teoriji. Potrebni su nam novi teorijski pristupi, a možda i nove političke strategije. Uprkos njihovim razlikama, novi otpori formiraju niz, ne samo zato što su okidač jedan drugome nego to čine i na jedan dublji način. Njihova istovremenost i sličnost u formi uslovljena je deljenim socioekonomskim i političkim stanjem. Istorijske varijacije i političke specifičnosti dovode do toga da se pobune razlikuju u opsegu i intenzitetu. Arapsko proleće je imalo drugačije ciljeve od španskih indignadosa, grčkih aganaktismenoi i Occupy pokreta. Međutim, sistemski pritisak i političke reakcije su slične. Biopolitički neoliberalizam i postfordistička uslužna ekonomija svuda tretiraju ljude kao želeće i potrošačke mašine. Zaduženje za potrošnju je glavni pokretač ekonomije. Posredničke institucije, kao što su stranke, sindikati, pa čak i crkve, oslabljene su na sličan način kao i princip predstavljanja. Ljudi postaju integrisani u ekonomiju direktno, bez posredovanja. Ali pokorni radnik se iznenada, čak i nasilno, može povući ukoliko podrške integraciji ne uspeju. Izneverenost kultivisanih očekivanja i osećaja izvesnosti može dovesti do nasilnog napuštanja dominantnih obrazaca ponašanja. Ono se može javiti u formi nasilne reakcije ili u formi inovativnog političkog delovanja. Pobune su politika na nultom nivou, a okupiranja nove demokratske politike koje se tek pomaljaju. U narednom periodu svetskim političkim pejzažem će dominirati niz demonstracija. Naše doba je doba otpora. Mogućnost istorijske promene čvrsto se postavilo na istorijsku agendu. Ova knjiga razmatra njene sociopolitičke, kao i njene etičke i kulturne uslove.”