Francusko umeće ratovanja

Priča počinje u vreme izbijanja prvog zalivskog rata: za mladog pripovedača impresivnog romana Aleksisa Ženija taj sukob je samo niz bezopasnih slika na TV ekranu – događa se daleko, ne dotiče se njegovog postojanja. On je usred lične krize i luta kao i ranije, potpuno ravnodušan prema ratu, dok jednog dana u bistrou ne upozna Viktorijena Salanjona, ratnog veterana koji se kao vrlo mlad uključio u Pokret otpora protiv nemačke okupacije, a kasnije borio kao oficir francuske vojske u kolonijalnim ratovima u Indokini i Alžiru. Salanjon je darovit slikar i ume da barata kistom, ali poznaje i pravo lice rata: ovladao je umećem ubijanja i ubijao. Ovaj čovek, u čijoj se ličnosti na neobičan način mešaju civilizovano i varvarsko, počinje da poučava pripovedača slikanju. Sve vreme Salanjon priča o svom životu u ratu i za rat, o svojim snovima i noćnim morama koje ga progone do danas. Kroz sećanja Salanjona promiče pedeset godina francuske istorije posmatrane kroz ratne činjenice. Što ga duže sluša, pripovedač sve više uviđa da Salanjonova prošlost neposredno upućuje u sadašnjost, i da smo mi, uvereni da smo odrasli u doba mira, rat, koji sve vreme traje, samo potisnuli načinivši od njega tabu. A činjenica je da smo mi izvezli ubijanje u daleke zemlje, u Jugoistočnu Aziju, Afriku, Bliski Istok. Zato rat do danas subliminalno prožima sva zapadna društva.

U klasičnoj, povremeno lirskoj Ženijevoj prozi prepliću se avanture iz prošlosti i epizode iz sadašnjosti. Žive i pune adrenalina, Salanjonove uspomene imaju protivtežu u sporijim, više kontemplativnim epizodama o današnjoj situaciji u Francuskoj. Iza priče o prijateljstvu dva čoveka krije se preispitivanje savremene Francuske, nezavisno od bilo kakve ideologije.