Istorija arapske klasične i narodne književnosti (od 6. do 14. veka)

Arapska književnost predstavlja, s hroničarskog stanovišta posmatranja njenog života i utvrđivanja njenih početaka, gotovo jedinstvenu književnu i kulturnu pojavu. Ona će preživeti šesti vek, pa čak i peti, ako je verovati tradiciji, koji arapski istoričari književnosti uzimaju kao početak pesničkog stvaralaštva, pa i veći deo srednjega veka u usmenom predanju1. Zbog toga će se kod nekih orijentalista 19. i 20. veka, kao i nekih domaćih istoričara, poput Tahe Huseina (um. 1973), roditi sumnja u originalnost njene starine, u najstarija pesnička dela. U svakom slučaju, već na prvi pogled, ipak, da se zapaziti da pisana istorija arapske književnosti, koja se proteže na nekih petnaest vekova kontinuiranog života, uverljivo pokazuje da je pesnički govor, po obimu, a možda i kvalitetu, nadmašio prozni, da je pesnički govor imao uverljivu prednost nad proznim. Posebno u okvirima onog stvaralaštva koje nazivamo, za razliku od usmenog, narodnog – umetničkim. Opšti je sud da je poezija, uz arhitekturu, najbolji izraz arapske kulture i arapskog duhovnog i umetničkog bića.