Kad pokuca onaj, svojom koščatom rukom

Ispisana u ključu rekvijema, Caunerova poema na uzbudljiv način, u stihovima visokog intenziteta, jezikom iznutra dramatizovanim – tako da se iz patosa jezičke objave prelazi u stišanu refleksiju, iz punog retoričkog zamaha u fragmente reči svedene na umnožena slova – predočava dramu pretpostavljenog kraja. Utoliko slutnja smrti u Caunerovoj poemi predstavlja individualno iskustvo koje je neodvojivo od ukupnog iskustva modernog sveta. Živeći u tom svetu, Caunerov junak kazuje o njegovim vidljivim ili prikrivenim fenomenima, o informacijama koje su zamenile znanje i o moći koja je potisnula maštu, o kultu ubrzanja i o otuđenosti čovekovoj od svojih stinskih strasti i emocija, o komunikaciji koja je svedena na šumove ili se, zapravo, vodi tako da suštinski biva onemogućena, o postepenom čiljenju subjektivnosti pred nužnostima velikih priča društva i ekonomije, politike i medija.