Krv ne govori

Realističan, poetičan, dinamičan i uzbudljiv, uman i emotivan roman turskog pisca Nazima Hikmeta (1902-1963), danas novo otkrivenog klasika, jednog od najvećih pesnika 20. veka, prekaljenog levičara, revolucionara koji je prvi pevao u slobodnom stihu u Turskoj i sanjao slobodu za čitavo čovečanstvo.

Donoseći isečak iz novije istorije Turske tokom prvih decenija prošlog veka, roman Krv ne govori daje sliku istanbulskog društva u previranju, u žrvnju dalekosežnih promena koje određuju život pojedinca i oblikuju njegovu sudbinu i lični moral. To je ponajviše topla ljudska priča o ljubavi, porodici, časti, dostojanstvu, poštenju, borbi.

Ovo je delo kome vreme, književna moda i ukus nisu uspeli da umanje vrednost. Naprotiv, Nazim Hikmet kao da iz nekog kutka posmatra današnji svet i poručuje da se još uvek vredi boriti, da se još ima za šta živeti, da se još može voleti i da se, konačno, ne može sve kupiti.

Nazim Hikmet (1902-1963) jedan je od najvećih turskih pesnika 20. veka koji je prvi počeo da koristi slobodni stih i prekinuo svaku vezu sa pesničkom tradicijom u Turskoj. Autor je više zbirki poezije, četiri romana i nekoliko drama. Potiče iz ugledne i bogate porodice. Majka koja je bila poljsko-nemačkog porekla, bila je turska slikarka, a otac istaknuti diplomata. Nazim Hikmet je uprkos tome u mladosti prihvatio marksistički pogled na svet i uputio se na studije u Sovjetski Savez gde je bio očaran ruskim futuristima i konstruktivistima. Najveći uticaj na njega je izvršio Vladimir Majakovski. Godine 1925. postao je član komunističke partije Turske. Nazim Hikmet je više puta hapšen i osuđivan pod optužbom za širenje levičarskih ideja. Posle višegodišnjeg tamnovanja, pušten je na slobodu 1950. godine, nakon dolaska Demokratske partije na vlast u Turskoj. Uprkos tome, trajno je napustio domovinu, a 1951. godine oduzeto mu je tursko državljanstvo. Umro je u Moskvi, gde je i sahranjen.

Nazim Hikmet je pesnik slobodarskog duha, osobenog senzibiliteta, veliki humanista koji je u poeziji pronalazio smisao života. poezija mu se odlikuje dubinom, misaonošću, optimizmom, specifičnom muzikalnošću. Njegove najznačajnije zbirke pesama su 835 stihova (835 Satir), Đokonda i Si-Ja-U (Jokond ile Si-Ya-U), Zašto se Benerdži ubio (Benerci Kendini Naçın Öldürdü), Pisma Taranta Babu (Taranta Babu’ya Mektuplar), Destan o šejhu Bedretinu, simavnijskom kadiji (Simavna Kadisi Şeyh Bedrettın Destanı), Ljudski pejzaži iz moje zemlje (Memeleketimden İnsan Manzaraları).