Mikelanđelo

Bio je firentinski građanin — one Firence sa mračnim palatama, kulama što štrče kao koplja, sa vitkim i suvim brdima, tanano izrezbarenim na ljubičastom nebu, sa crnim vretenima svojih malih kiparisa i srebrnim pojasevima kao talasi drhtavih maslinjaka — one Firence sa zaoštrenom elegancijom u kojoj se sretalo bledunjavoironično lice Lorenca Medičija i lukavo lice Makijavelija sa velikim ustima „Proleća” i Botičelijevom bledunjavom Venerom sa zlatnom kosom — one Firence što je grozničava, ponosna, nervozna, postajala plen svih fanatizama, potresana svim verskim i socijalnim histerijama, u kojoj je svako bio slobodan i svako bio tiranin, u kojoj se tako lepo dalo živeti i u kojoj je život bio pakao — ovog grada sa građanima inteligentnim, netrpeljivim, oduševljenim, mržnjom nadahnutim, jezika oštrog, a sumnjičavog duha, građana koji se uzajamno uhode, zavide jedni drugima i proždiru jedni druge — ovoga grada u kome nije bilo mesta za slobodni duh Leonarda, u kome je Botičeli završio u halucinacijama kao kakav škotski puritanac — u kome je Savonarola kozjeg profila, užagrenih očiju, izvodio svoje kaluđere u kolo oko lomače koja je spaljivala umetnička dela i gde je, tri godine kasnije, podignuta lomača da spali i samog proroka.
Upravo iz ovoga grada i iz ovoga doba, Mikelanđelo je imao sva njihova predubeđenja, njihove strasti i njihove groznice…