Nemački mistici, duhovnici i alhemičari XVI veka

Jedna od važnijih ideja Aleksandra Koarea jeste da je tokom razvoja civilizacije nemoguće razdvojiti religijsku, filozofsku i naučnu misao, bilo da jedna iz druge proizilazi ili da se jedna drugoj suprotstavlja. Prema Koareu, razvoj naučne misli nije nezavisan niz, nego je tesno povezan sa razvojem „nadnaučnih ideja“: religioznih, metafizičkih i filozofskih. Plod ovakvih razmišljanja bila su njegova predavanja na Praktičnoj školi visokih nauka (Ecole pratique des Hautes Études), kao i objavljene studije o Paracelzusu i Koperniku (1933). Od tada počinje svojevrsno Koareovo pisanje istorije moderne misli, čiji početak obuhvata i ova knjiga, u kojoj su objavljena četiri eseja (o Paracelzusu, i kod nas manje poznatim Franku, Švenkfeldu i Vajglu). U ovim i kasnijim istraživanjima Koarea su zanimali pojmovi kretanja, prostora, saznanja i bića, što i danas predstavlja otvorena pitanja dalje sudbine čovečanstva. Koare je kao veliki autoritet za istoriju nauke držao predavanja na Čikaškom univerzitetu, na univerzitetima u Strazburu, Briselu, Jelu i Harvardu. Ono što je značajno za savremenog čoveka i savremenu nauku jeste činjenica da sve te „stare“ sisteme možemo da istovremeno pratimo i spolja i iznutra otkrivajući jedan čudesan kontinuitet ljudske misli.