Novije teorije pripovedanja

U knjizi je prikazan čitav niz novijih teorija pripovedanja (u neknjiževnim i književnim disciplinama) sa ciljem da se pokaže kako one menjaju naše razumevanje ne samo umetničkih već i neumetničkih oblika u prozi, kao što su biografija i istorijski spisi. Date teorije Volas Martin upoređuje i vrednuje pomoću ponavljanja koja upućuju na iste primere: Sreću Ketrin Mensfild, Kratki srećni život Fransisa Makombera Ernesta Hemingveja i Doživljaje Haklberi Fina Marka Tvena, i niz priča zasnovanih na folklornom motivu ponovo plaćenog ljubavnog poklona.

Martin u uvodnom poglavlju prvo opisuje teorije proze koje su bile uticajne u američkoj i engleskoj kritici pre šezdesetih godina XX veka, a zatim iznosi teorijske razvoje prošle generacije, u periodu u kome je predmet proučavanja narativa stekao međunarodni i inerdisciplinarni značaj. Središnja poglavlja prate promenu od strukturalne analize zapleta do obuhvatnijih pristupa narativnom diskursu, reader-response kritike i problema interpretacije.

Martin takođe posmatra formalističke, strukturalističke i semiotičke teorije u odnosu na širi kontekst tradicionalne kritike i alternativnih pristupa tumačenju. U zaključku razmatra načine na koje narativi mogu da prevaziđu teorije koje se koriste u njihovoj analizi i teškoće sa kojima se kritičari i filozofi susreću u pokušaju da odrede termine kao što supripovedanje i proza. Čitav niz tematski podeljenih bibliografija omogućava poseban uvid u novije radove iz teorije narativa. Zbog živog i jasnog stila knjiga Novije teorije pripovedanja biće dobro dočekana u krugovima svih studenata proze i kritičke teorije