Oficirova kći

Dvadeset godina posle smrti Milan Milišić nam se obraća izvanrednim, do sada nepoznatim književnim delom – romanom Oficirova kći. Tako žanrovski zaokružuje svoj višestruki talenat: posle temeljnog, priznatog pesnika i sjajnog esejiste, u Milišiću smo dobili i elegičnog romanopisca.

Oficirova kći je počast jeziku, pripovest o odrastanju i nerazumevanju u nekada postojećoj domovini. Sisak, Šabac, Dubrovnik… Jugoslavija pre više od pola veka ogrnuta svečanim i setnim. Roman – elegija.

Pred nama je uzvišena tuga Milana Milišića.

Vladislav Bajac

Na ovoj pozornici kreću se, spojeni isprepletanim porodičnim i društvenim vezama, gubitnici preko kojih je prešla svom nemilosrdnom težinom istorija, oficiri raznih vojski, seljaci, ribari, propali dubrovački gospari, policajci, dečaci i devojčice, sluškinje, gazdarice, popovi i komesari. Porodica Milišićeve junakinje, devojčice Katice, takva je kakvu je mogao da sklopi samo ovaj prostor i njegove nestalnosti: „Majka se posredstvom tete Nicolette dogovara sa ilegalcem u Zagrebu, otac za to vrijeme u vojsci NDH, none simpatizer Italije, djed Dragomir folksdojčer, njegov sin u njemačkoj vojsci, baka Dara pomaže četnike i komuniste i sve ostale koji naiđu, dundo Damir šverca u Dubrovniku – luda kuća!“ Oni su kao oni putnici sabijeni u teskobu starog dubrovačkog tramvaja, čija će se poslednja vožnja završiti na (ne)očekivan način, koji je i metafora zajedničke sudbine i grubog kraja detinjstva; surovog, ali ipak potrebnog, otrežnjenja.

Milan Milišić je ostavio čitaocima ovaj rukopis kao deo svog dragocenog književnog zaveštanja, ugradivši u njega istančano poznavanje i razumevanje svog mediteranskog sveta, istovremeno otvorenog ka moru i prostranstvu, ali često skučenog i zagušenog jakim emocijama, naslagama tradicije i provincijalnošću…

Milan Ristović

Milan Milišić rođen je 6. februara 1941. godine u Dubrovniku. Srednju školu završio je u rodnom gradu, a Filološki fakultet (studije svetske književnosti) u Beogradu. Poginuo je u svom stanu u Dubrovniku 5. oktobra 1991. godine.

Za života je objavio sledeće knjige: Volele su me dve sestre, skupa (Vidici, Beograd, 1970); Koga nema (Prosveta, Beograd, 1972); Zgrad (Rad-Narodna knjiga-BIGZ, Beograd, 1977); Having a Good Time (Narodna knjiga, Beograd, 1981); Mačka na smeću (BIGZ, Beograd, 1984); Tumaralo (Dubrovnik, Dubrovnik, 1985); Vrt bez dobi (KPZ, Dubrovnik, 1986); Volile su me dvije sestre skupa (Svjetlost, Sarajevo, 1989).

Dubrovačko Kazalište Marin Držić izvelo mu je 1975. godine dramsko delo Lov na bljedolikog.

Posthumno su štampane slijedeće Milišićeve knjige: Stains (Zagreb-Dubrovnik, 1993); Treperenje (Hrvatska sveučilišna naklada, Zagreb, 1994); Nastrana vrana (SIC, Beograd, 1995); Stvaranje Dubrovnika (Bosanska knjiga, Sarajevo, 1996); Treperenje (Stubovi kulture, Beograd, 1997); Mrtvo zvono (Feral Tribune, Split, 1997); Otoci (Durieux, Zagreb, 1997) i Putopisi (Bosanska knjiga, Sarajevo, 1997).

Milišić je prevodio sa engleskog jezika poeziju Teda Hjuza i Roberta Frosta, a s Meri Milišić Hobita J. R. R. Tolkiena, jednu od najpopularnijih knjiga za decu.