Ovo je (auto)biografska knjiga. Glavni junak je, dakle, Salim Baši lično, a uz njega, starorimski pesnik Ovidije, „njegov tajni pratilac koji ga drži za ruku”. Tu su i svi Bašijevi literarni dvojnici koji su, kao i on, upoznali dvostruki egzil, geografski i unutrašnji. Autor obilazi brojne gradove i u njihovom kamenju traži formu koju bi dao sopstvenom izgnanstvu. Zbog te, toliko univerzalne teme, vreme koje nam prikazuje traje od antičkog doba do, našeg, 21. veka.

Salima Bašija bi trebalo čitati jer je njegov raskošni stil istinska novina i otkriće. On se obilno hrani poezijom i čitava poglavlja pretvara u pesme u prozi, vodi razgovore sa likovima iz svojih knjiga, seje sumnju u neophodnost postojanja granica i vraća iz mrtvih velike pisce koji su obeležili mesta u koja će on preneti svoj egzil (Pesoa, Džojs, Tomas Man, Štefan Cvajg, Aleksandar Deblin, Lorka…). Ali to nije sve, „jer nijedna biografija nikada neće biti ravna istini koja se rodila u umetnikovoj laži”.

Mirjana Uaknin

Salim Baši je rođen 1971. godine u Anabi, gradu na istoku Alžira u kome je proveo detinjstvo i ranu mladost. U jedanaestoj, boravi čitavu godinu u Francuskoj na lečenju, u jednom centru za rehabilitaciju. Njegov naredni dolazak u Francusku vezan je za početak studija književnosti na Sorboni. Godine 2001. roman prvenac ovog autora, Odisejev pas, jednodušno je pozdravila i kritika i čitalačka publika. Nagrađen je Gonkurovom nagradom za prvi roman, i dvema drugim značajnim književnim nagradama. Već 2003. izlazi i njegov drugi roman, Kahina. Jednogodišnji studijski boravak u Rimu, u Vili Mediči, obeležiće preokret u njegovom stvaranju, između ostalog u izboru tema, a kao rezultat pojaviće se novi, politički obojen roman, Ubijte ih sve. U prestižnoj beloj kolekciji Galimara objavio je šest romana zaredom, zbirku novela o životu u Alžiru, koju je nazvao Dvanaest ponoćnih priča, a za njom i zapise sa svojih putovanja, Autoportret sa Granadom. Godine 2018. osvojio je književnu nagradu Renodo, za autobiografski roman Bog, Alah, ja i ostali. Među njegove najznačajnije knjige svrstava se roman Konzul, koji u ispovednoj formi slika sudbinu portugalskog konzula u Bordou koji je, u junu 1940, oglušivši se o zabrane svoje države sputane gvozdenom stegom Salazara, izdao više hiljada viza ljudima koji su morali da pobegnu pred nacistima.