Pisanje i razlika

Derrida otvara prostor onom heterogenom a tradicionalnoj metafizici identiteta alternira potragu za diferencijom i ustanovljuje glasovitu strategiju dekonstrukcije koju sam prakticira kao “rad na dekonstruk-ciji klasičnih filozofskih tekstova”. U polemici sa tradicionalnim/ metafizičkim izricanjem identiteta i totaliteta koje je uvijek vezano za ontološki modus prezencije, Derrida pravi radikalan pomak ka diferirajućem pismu kao iskustvu traga i razlike. Nasuprot idealističkoj diskriminaciji pisma kao “toposa otuđenja” mišljenja – on dodjeljuje pismu status nesvodivog fakticiteta i radi na njegovoj neukidivoj pokretljivosti koja se ne zamrzava u metafizičkom izricanju prezencije. Pisanje i razlika (1967) predstavlja polivalentan polemički dijalog sa suvremenicima i njihovim misaonim matricama. Polemički partneri su: Levi-Strauss, Foucault, Levinas, Artaud, Paul de Man… Početna nit vodilja Derridinih rasprava je otpor strukturalističkoj ideji zatvorenih struktura nasuprot koje on promovira ideju (vremenske) otvorenosti i povijesnosti koja se opire totaliziranju. Njegov pojam “differance” – markira iskustvo mišljenja koje se opire konačnom fiksiranju, odnosno označava odgodu i odgađanje kao modalitete nikad okončanog procesa razlikovanja. U razgovoru sa Levinasom Derrida raspravlja o iskustvu Drugog, sa Artaudom i Battaillesom o “teatru užasa” na iskustvu holokausta, a sa Freudom i Lacanom o aporijama psihoanalize…