Portreti – 24 sličice u sekundi

Ideološke stege s jedne, konvencije literature i teatra s druge, te populistički horizont očekivanja s treće strane – rešetke su na krletki “zabranjenog uma” koje jugoslovenski filmski autori počinju da krive i uklanjaju tek krajem 50-ih i početkom 60-ih godina, u potrazi za vlastitim svetom i izrazom. Mimičin radikalni iskorak i formalni prestup – ostvaren u igranim filmovima Prometej s otoka Viševice (1964), Ponedjeljak ili utorak (1966) i Kaja, ubit ću te! (1967) – mogao bi se sažeti u težnji za što što dubljim poniranjem u traumatizovanu intimu pojedinca ili lokalne zajednice. Ruše se međe prošlog, sadašnjeg i vremena uobrazilje; likovi junaka, direktora i bivšeg borca u Prometeju, kao i pisca-žurnaliste u Ponedjeljku ili utorku, ogledaju se u magnovenjima mladićstva, dečaštva, fantazma. Ti su bleskovi, fantomski udovi prošlosti, često sugestivniji, opipljiviji i realniji od trome sadašnjice kojom Mimičin protagonista bezuspešno tumara, piše Srđan Vučinić. Emotivni učinak i smisao fotografije koju je autor u ova dva ostvarenja uobličio sa snimateljem Tomislavom Pinterom odgovara značaju i značenju stila i narativne tehnike u modernom romanu. Različiti registri fotografije u drugom navedenom filmu, objedinjeni u koherentnu celinu, praktično i tvore Mimičinu narativnu strategiju.