Priče o Adamu

Oslikavajući krizu pozne adolescencije priče Lazara Pavlovića svedočanstva su usamljenog junaka čije dane posle gubitka oca karakterišu potraga za poslom, kratkotrajne ljubavne veze, pokušaj pisanja romana, konzumiranje aklohola, identifikacija sa beskućnicima, posete grobljima, momačko veče na Kosmaju. U pokušaju zaokruženja junakovog identiteta, Pavlovićev glas je nepretenciozan, svesno lišen jezičkih vratolomija. Adamovo stoičko prihvatanje sopstvenog usuda donekle podseća na junaka Valjarevićevih dela, ali dodatna jezička oštrina, ironijska karakterizacija likova, apsurdno-humorne situacije i neobičan rasplet priča dovoljni su argumenti za tvrdnju da je Pavlović u svojoj prvoj zbirci priča postavio čvrste temelje sopstvenog, prepoznatljivog izraza.