Sever

Selin usred Nemačke u plamenu, to je tema Severa. Učesnik, narator i posmatrač istovremeno, autor se našao u Baden-Badenu tokom meseci propadanja Rajha, u čudnoj palati, gde su kavijar, mediteranska riblja čorba i šampanj važniji od bombardovanja, kod baronice fon Sekt, preživele iz nekog drugog doba, koja sudi o Hitleru: „Znate, gospodine Selin, pobeda đavola je pre svega to što oni koji su ga dobro znali nisu više tu…”

Potom Berlin razrušenih kuća i širenja džangrizave organizacije usred ruševina. Selina i njegove sapatnike u nesreći (njegovu ženu Lili, glumca Le Vigana i mačora Bebera) šalju na sto kilometara od glavnog grada, u Cornhof, na ogromno imanje, kojim upravlja jedan ludak. Ka istoku se prostire ravnica sve do Urala. A oko četvoro Francuza (pošto se i Beber računa u Francuze) živi šekspirovska porodica u kraju nastanjenom Poljacima, berlinskim prostitutkama i „prigovaračima savesti”, debelim i snažnim, koje Rajh koristi za pravljenje mrtvačkih kovčega.

Selin bi da bude hroničar, ali on opisuje propast Nemačke kao što je Dante obilazio krugove svog Pakla.

S jedne strane veličine ovog sveta, u grčevitom naporu da iskoriste život što bolje mogu, a s druge jadnici, kojima se baca neki „ideal” kao kost za glodanje. I stalno: „Grci, tragični svet, brige svakog dana, svake noći.”