Smem li da brojim?

Cigler čitaoca provodi kroz deset poglavlja koji poput hodnika vijugaju po uzbudljivom svetu matematike. U prva tri bavi se brojevima, započevši ih sa čuvenom pitagorejskom krilaticom ”Sve je broj”. Dokaz da ovu knjigu može čitati svako, bez obzira na nivo znanja ili pre neznanja i straha od matematike, leži u činjenici da Cigler isprva postavlja pitanja Šta su zapravo brojevi? Šta sve može biti broj? Kakvi sve brojevi postoje?.
Četvrto poglavnje posvećeno je matematičkim formulama. Već u prvom pasusu Cigler opovrgava tvrdnju da su formule jezik matematike, tvrdeći da je to besmislica, budući da matematičari ne govore samo u formulama. Naprotiv, one su pismo(…)
U petom delu knjige, koji se tiče se matematičkih zagonetki, Cigler kroz priču o sudoku i drugim igrama, zapravo govori o važnosti rešavanja malih problema.
U sedmom delu knjige koji govori o matematičkim dokazima, čemu služe, kako se do njih dolazi, ali i da li su uvek tačni i koliko greše. Osmo i deveto poglavlje ponovo posvećuje matematičarima: Prvo govori o tri matematičarske legende, a potom, u delu nazvanom ”Kakvi su to ljudi” priča o pet matematičara koji se, iako spojeni ovom disciplinom, umnogome razlikuju.
Knjigu završava celinom koje je na izvestan način sumira stil čitave knjige. Započinje ga tvrdnjom da ono što mogu matematičari, mogu samo matematičari, razrađuje uverenjem da matematiku zapravo znamo mnogo bolje nego što mislimo, završava parafrazirajući Vudi Alena, a onda i naredbom, sve sa znakom uzvika, da knjige sa spiska koji je sastavio obavezno pročitamo. (Staša Bajac)