Socijalistička ženskost na sceni

Razumevanje socijalističke kulture uveliko se bazira na razlikovanju sfera zvaničnog i nezvaničnog. Na zvaničnu kulturu se gleda kao na veštačku formu kulturne produkcije, dok domenom nezvaničnog prevladavaju spontani poduhvati koji se opiru aktivnostim koje diriguje država. Kada je posredi muzički život u selima, naglasak je prvenstveno na institucionalizaciji, profesionalizaciji i formalizaciji muzičkih praksi od strane države. Ono što se naziva scenskim „folklorom” (lokalno muzičko stvaralaštvo prilagođeno za scenu) pokušava da se predstavi kao ideološka reprodukcija socijalističke države u cilju njene hegemonije. Istraživači često ističu da su ove delatnosti doprinele nestajanju starih kulturnih obrazaca i tradicionalnih muzičkih aktivnosti u socijalističkim društvima. „Prirodnim” kontekstom muzičkog izvođenja oni smatraju isključivo nastupe u malim grupama, u neformalnom okviru i među ljudima koji se poznaju i među kojima ne postoji jasna podela na izvođače i publiku. Preovlađuju tvrdnje prema kojima su, nasuprot tradicionalnim nastupima koji su „čisti”, „spontani” i takvi da „prate prirodan razvoj”, scenski nastupi „prilagođavani”, „usiljeni” i „kanalisani”.