Treba li zaista seckati istoriju na periode?

Žak le Gof, čuveni francuski medievalista, u ovom eseju se bavi temeljnim pitanjima svog esnafa: zašto uopšte delimo istoriju na periode i epohe? Kakva je istorija tih klasifikacija i podela i prema kojim kriterijumima su one nastajale? Želeći da ukaže u kojoj meri su naše podele arbitrarne i često zavisne od uticajnih pojedinaca, Le Gof se naročito bavi renesansom i njenim modernim shvatanjem kao periodom koji radikalno raskida sa srednjim vekom. Prema Le Gofu, renesansa čak ni u samoj Italiji, a pogotovo ne u ostatku Evrope, nije period čija društvena, ekonomska, politička i tehnička realnost razbija granice srednjeg veka. Do pravog raskida sa srednjim vekom dolazi polovinom XVIII veka, što su omogućila nova naučna otkrića i misaoni stilovi, te tako Le Gof, pozivajući se na brojne savremene radove, proširuje trajanje srednjeg veka i u slučaju Zapadne Evrope. Posebno interesantni delovi ovog rada, poslednjeg koji je objavljen za njegovog života, tiču se romantizovanja i konstruisanja renesanse u XIX veku, zahvaljujući pre svega istoričarima Žilu Mišleu i Jakobu Burkhartu. Valja takođe napomenuti da Le Gof u njemu skicira i nastanak „istorije kao predmeta znanja“, odnosno istoriju njenog kasnog etabliranja kao naučne discipline u okviru evropskih univerziteta.