Ukroćeni virtuoz

Knjiga predstavlja novo tumačenje kritičke recepcije virtuoziteta u instrumentalnoj umetničkoj muzici Evrope prvom polovinom XIX veka, koja je za svega par decenija prešla put od neproblematičnog prihvatanja ili čak slavljenja, do sve većeg podozrenja, čak i otvorenog neprijateljstva 30-ih i 40-ih godina XIX veka u brojnim kritikama tada vodećih virtuoza, kao i virtuoziteta uopšte. To neprijateljstvo ovde se tumači iz ugla tadašnje estetike, estetike muzike, kao i promišljanja subjekta u nemačkoj filozofiji oko 1800. godine. Virtuozitet, kao čista telesna izvedba koja preti da zaseni muzički tekst ili mu se, u slučaju improvizacije, uopšte i ne obraća, nailazio je na sve veću omrazu kritičarâ usled nespojivosti s novim filozofskim poimanjem muzike kao apstraktne, autonomne, netelesne, metafizičke umetnosti zasnovane na muzičkom delu kao tekstu.