Zapad i ostatak sveta: diskurs moći

Koncept „Zapada“ ima različite uloge:

Prvo: omogućuje nam da karakterišemo društva i klasifikujemo ih u različite kategorije – tj. „zapadne“ i „nezapadne“. To je oruđe kojim se misli. On pokreće određenu strukturu misli i znanja.

Drugo: on je slika, ili skup slika. On sažima brojne različite karakteristike u jednu sliku. Izaziva u oku našeg uma – reprezentuje verbalnim i vizuelnim jezikom – složenu sliku o tome kakva su različita društva, kulture, ljudi i mesta. Funkcioniše kao deo jezika i „sistema reprezentacije“. (Kažem „sistem“ jer ne stoji sam za sebe, već deluje u sprezi sa drugim slikama i idejama s kojima čini niz, na primer: „zapadni“ = urban = razvijen; ili „nezapadni“ = neindustrijski = ruralan = poljoprivredan = nerazvijen).

Treće: pruža standard ili poredbeni model. Omogućuje nam da poredimo u kojoj meri su različita društva nalik jedna drugim, a u kojoj meri se razlikuju. Za nezapadna društva se stoga može reći da su „blizu“, „daleko“ ili da „sustižu“ „Zapad“. On pomaže da se objasni razlika.

Četvrto: pruža kriterijume vrednovanja u odnosu na koje se druga društva rangiraju i oko kojih se grupišu snažna pozitivna ili negativna osećanja. (Recimo: „Zapad“ = razvijen = dobar = poželjan; ili „nezapad“ = nerazvijen = loš = nepoželjan.) Ovaj koncept produkuje određeni tip znanja o predmetu i određeni stav prema njemu. Ukratko, on funkcioniše kao ideologija.