Žene koje nisu videle more

Zbirka poezije Žene koje nisu videle more prati transgeneracijske traume pretkinja lirskog subjekta, koje kroz motive nastoje da pronađu svoj glas. Lirski subjekt pokušava da propriča o nepravdama i njihovim zataškanim sudbinama. Kroz taj proces shvata da je i sama karika u neraskidivoj niti negovanja patrijarhalnog sistema iz kog pokušava da se odvoji.

“Poezija ide tamo gdje se nijedna druga vrsta ne usudi. Ili se usudi ali ne uspije ući. Dovoljno je elegantna da raznese iznutra. Po svom obliku nježna i privlačna, u svome značenju nosi klicu preobrazbe. Treća generacija pismenih žena na Balkanu iznosi ono što je činio i Dante. Izlaz za nuždu iz srednjeg vijeka. Opojna i oštra poezija. Mirisna i glatka. Kao dlan. Kao šamar.”

Staša Aras

“Krenu glasovi, krenu priče. Iz tih glasova i uz njoh tiskaju se životi. Nekad šapnu, a nekad grunu: Ovde smo! I onda nema nazad. Takva je i poezija Marije Marković. Bistra, slikovita, nekad u oštrim linijama, a nekad kao akvarel. Ali nikad slučajna.
Žene koje nisu videle more je knjiga koja te prigrli, zagolica i uštine. A ti?”

Bojan Krivokapić

Marija Marković (1990, Kragujevac) – Završila Fakultet organizacionih nauka u Beogradu. Živi i radi u Pragu. Piše poeziju i prozu u kratkoj formi. Pesme i priče su joj objavljivane u zbornicima Rukopisi 44, Crte i Reze 12, Niko više ne ide u raj, kao i u online časopisima Astronaut i Bludni stih.